و همینطور آریا و کاتلین

و همینطور آریا و کاتلین...

در نهایت، بعد از دیدن تک تک تحلیل های سیاسی تحلیلگران سراسر دنیا (بله ، کنکور همچین بلایی سر آدم میاره) به این نتیجه رسیدم که بدبختی ما از جمعیت عمدتا تجربی خون ماست. چون یکی از سازگاری هایی که تجربیا پیدا می کنن اعتراض نکردنه. مثلا من شخصا شش ماه قبل فهمیدم مهم نیس که هر چار گزینه ی سوال درستند و سوال گزینه ی غلط رو خواسته و مهم نیس که تو کتاب قیدای متناقض نوشته ، این منم که باید "ذهن طراح رو بخونم" و گزینه ی درست رو پیدا کنم. هر چی غلط بزنم تقصیر خودمه و نه سوالای سلیقه ای و طراح های خنگ که یادشون نمی مونه گلبولای قرمز هسته ندارند و تو یوکاریوت ها هم تقسیم دوتایی داریم و برای تراژنی شدن باید DNA ی یک گونه ی دیگه باشه و فلان و بیسار. چرا اینطوری ایم؟ چون کافیه که اعتراض کنی و رتبه ات از یه رقمی به چار رقمی نزول پیدا کنه. پس در نهایت همه چیز رو می پذیری و هر بدبختی ای رو دووم میاری صرفا چون می ترسی. و همینطور آریا و کاتلین...

در نهایت عزیزانم ، دفعه ی بعدی که خواستیم رییس جمهوری ای چیزی انتخاب کنیم ، باید حواسمون باشه به جای دستبند و بنفش و سبز و این حرفا ، بشینیم بحث کنیم. نه مثه آدمایی که جوری رفتار می کنن که انگار حزبشون جزیی از ژنتیکشونه. بلکه مثه کسایی که می خوان بهترین راه رو برای آینده انتخاب کنن. مثلا افراد زندگی من و کسایی که باهاشون یه ارتباطی چیزی داشتم توی اون دوره اصلاح طلب بودند و اکثرا طوری با طرفداران رییسی برخورد می کردند انگار که خودشون شاهزاده ی انگلستان هستند و طرفدارای رییسی رعیت. من مطلقا بحث سازنده ای یادم نمیاد یا طرفدارای یه نفر با هم بحث می کردند و به این نتیجه می رسیدند چقدر خوبند یا اگه بحثی بین طرفدارای دو طرف بود نیمه تموم می موند یا به دعوا ختم می شد. من اون موقع تعصبی نداشتم. فک می کردم روحانی خوبه و رییسی افتضاحه ولی به خاطر همون بی اطلاعیم و مهم تر از همه ، شناخت روحیه ی ایرانی نظری نمی دادم. ولی مثلا الان با فاطمه - که اصولگراعه و درسته که همسن منه ولی جزو معدود افرادیه که جدی جدی میره تحقیق می کنه و منطقیه - میشینم بحث می کنم و اون واسم خیلی از چیزا رو دربارشون تحقیق کرده می گه و منم خیلی از چیزایی که به نظرم کاملا احمقانه اس می گم. و تا الان هر دوتامون خیلی از چیزایی که قبلا نمی دونستیم ، می دونیم.  این به نظر شیوه ی بهتری میاد ، نمیاد؟ و همینطور آریا و کاتلین...

شبیه رایلی اینساید اوت شدم - این تنها شخصیتیه که اسمش یادم مونده، شگفت انگیزه.  جزیره های زندگیم دارن یکی یکی یخ می زنن و فرو می ریزن.روابطم آشفته کننده تر از همیشه ان. کتابام دیگه نیستن و دیگه نمی تونم بنویسم. یا حداقل مثه قبل نمی تونم بنویسم. هیچ جایی از زندگیم نیس که بتونم بهش پناه ببرم. مونا و فاطمه و نازنین تو زنگ های متوالی می پرسن چرا انقدر مغموم و خسته ام و منم فک می کنم دوس دارم بغل بشم و دوس دارم حرف بزنم تا این جزیره های یخ زده ی نیمه ویرانه یکم دیرتر فرو بریزن. ولی بعدش؟ میگم کوچکترین مشکلی نیس. آقای شین می پرسه آیا مشکلی دارم ، و من فک می کنم کاش می تونستم حرف بزنم و بگم که چقدر می ترسم از ترک شدن و بعدش می گم «اگه بشه برامون کلاس خصوصی زیست بزارن»  با فاطمه حرف می زنم و بهش میگم اهمیتی نداره اگه کم خونده ، همه ی اینا تو عید جبران میشه. تو نباید ناراحت باشی. نباید روحیه ات رو از دست بدی. بعدش فک می کنم شاید بهتر باشه این نصیحت ها رو از زبون فرد شادتری بشنوه. نه از زبون کسی که کل مدرسه می دونن در وضعیت جالبی نیس. اون جزایر با هر نسیمی تلو تلو می خورن و من نمی فهمم چی کار کنم تا حداقل غمم به حدی برسه که بتونم گریه کنم. و همینطور آریا و کاتلین...

یادداشتی توی کتاب زیستم هست که میتونم باهاش علت این که تجربی ام ، توضیح بدم اونم در حالی که همگان می دونن کنکور تجربی آدم رو به هفتاد -هزار- نوع بلا مبتلا می کنه. و اونم در حالی که من کلا سه تا رشته ی اصلی رو نمی رم احتمالا.و اونم در حالی که نرد ریاضی و فیزیک محسوب میشم. یادداشته اینه : « در فصل تابستان : مورچه های کارگر غذا جمع می کنند  جاگوار تولید مثل می کند پروانه ی اپرافترا بروما در خاک شفیره می شود یک گونه راسو تولیدمثل می کند روباه قطبی دچار افزایش رنگیزه می شود زنبق ها گل می دهند فعالیت غده ی پینه آل تابستان کم می شود.» و همینطور آریا و کاتلین...

حوصله ام سر رفته.می تونم برم و مثه همه ی وقتایی که این شکلی میشم تو کانالم بنویسم.بات یو نو, همونطوری که سارا می گفت نوشتن تو کانال تنهاطوره. نهاییا خیلی خوبند.ینی مثلا من امروز ریاضی داشتم و خب , من تا حالا جدا کسی رو ندیدم که واسه امتحان ریاضی استرس داشته باشه.چون تو یا بلدی کلا یا کلا بلد نیستی ک و همینطور آریا و کاتلین...

شاید تا حالا متوجهش نشده باشید؛ اما وقتی تلویزیون می خرید همراه باهاش بهتون کنترلشو می دن که به شما این اجازه رو می ده که از یه کانال به کانال دیگه برید.در نتیجه به جای این بشینین هی توییتای تکراری راجب احسان علیخانی پست کنید ، کنترلو بردارید و بزنید یه شبکه ی دیگه.

و همینطور آریا و کاتلین...

ببین کلا یه قابلیتی تو من هست که اگه در طول یه هفته کنکور و فاینال زبان و کلاس طراحی و آزمون علوم پایه داشته باشم بازم در نهایت بیکار می مونم و می شینم به تک تک افراد تو کانتکتام پیام می دم "حوصله ام سر رفته … حوصله ام سر رفته … حوصله ام سر رفته … حوصله ام سر رفته " و الانم به دلیل این که هیچکس اونج و همینطور آریا و کاتلین...

خدایا ما رو از کسایی که دو تا مقاله ی روانشناسی خونده اند و فک می کنن دیگه می تونن تمام اسرار درونی و مشکلاتت رو بفهمن , حفظ کن.

همینطور از کسایی که فک می کنن چقدر شخصیت پیچیده ای داری وهر حرفی که می زنی باید سه ساعت نگاهشونو تحمل کنی.لعنتی من فقط خجالتی ام و بعضی مواقع خود درگیر.هیچ چیز جالبی ندارم که باهاش درگیر شی.

و همینطور آریا و کاتلین...

علت این که رمز گوشی من فقط یه آلفاس و همه اینو می دونن و هیچوقت هم نمی ترسم کسی بره بخونتش اینه که به قدری گوشیم افتضاح و اعصاب خورد کن و کنده که طرف تا بخواد رمز رو بزنه و گوشیم رمزو پردازش کنه و سعی کنه باز شه و هنگ نکنه و باتریش ناگهانی تموم نشه , فرد مذکور گریه کنان گوشیو پرت کنه طرف در و سعی می کنه همه ی این چیزا رو فراموش کنه.

و همینطور آریا و کاتلین...

به نظرم تصویر ذهنی مردم از دخترای دبیرستانی نیاز به یه تغییر اساسی داره.برای مثال، عزیزانم، من در طول زندگی دبیرستانیم کسی رو ندیدم که عاشق گلزار و جاستین باشه. شوخی های ما خیلی از حد «هنوز پریود نشدی؟بچه ات مال کیه؟» فراتره و باید بگم پونزده نفر فقط از کلاس ما سر آخر شدن تو مدرسه تو آزمونای سنجش رقابت می کنند.

انقدر این تصویر دخترای لوس مضطرب بی مزه رو تو فیلما تکرار نکنید.

و همینطور آریا و کاتلین...

نظراتتونو من باب نوشتن تو کانال برای یه مدتی پذیرا هستم.

فقط یه چندتا نکته ：

- ینی تا وقتی کانال دارم اینجا نمی نویسم یا کم می نویسم.

-کانال عمومیه مسلما ：))

-نکته ی دیگه ای به ذهنم نمی رسه راستش.

و همینطور آریا و کاتلین...

خب ، حقیقتش اینه که من دیکتاتورم.هر چی عم بگین باز کار خودمو می کنم.و الانم ویر کانال داشتن به تنم افتاده و علاجی نیس.من یه ماه ، احتمالا به صورت کامل ، تو کانالم می نویسم و بعد بازم به اینجا برمی گردم.دلایلمم اینه که من فعلا بیشتر دوس دارم کوتاه بنویسم و اینجا نمی تونم.انگار یه جورایی اینجا برام مقدس تر از این حرفاس.بنابراین من اینجام : telegram.me/orangebluefairy

و همینطور آریا و کاتلین...

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">

و همینطور آریا و کاتلین...

در نهایت فهمیدم که از اینجا خوشم نمیاد و دیگه تحملشو ندارم. حدودا هزاران بار درباره ی این سیستم دنبال کننده ها غر زدم و به عنوان حسن ختام باید بگم اون لحظاتی که کسی آنفالو می کنه و تو فک می کنی که «نکنه خیلی بد می نویسم؟!» و یه ریویویی از پستای اخیرت درست می کنی تو ذهنت ، لحظات مزخرفی هستند که من دی و همینطور آریا و کاتلین...

من از انتخابات خوشم میاد.از این شور و شوق مردم خوشم میاد.کودکانه است که من وقتی می بینم مردم خوشحالند درست به اندازه ی وقتی مامانم خوشحاله , آروم میشم و در عین حال ذوق زده. ولی می دونی , همکلاسیام باعث میشن بخوام سرمو به دیوار بکوبم.منظورم اینه که هم و همینطور آریا و کاتلین...

و همینطور آریا و کاتلین...

و همینطور آریا و کاتلین...

به نظر میاد که من باید یه سری مشکلات روحی روانی داشته باشم. منظورم اینه که نود و نه درصد آدمایی که من دیدم (به خصوص مامان بابام) اعتقاد دارن که اگه یه روز دیگه کاری اینجا نداشتند ، بازنشسته شدند یا هر چی ، همه چیز رو ول می کنند و میرن تو جنگل، طبیعت، و همینطور آریا و کاتلین...

و همینطور آریا و کاتلین...